Oorverdovende stilte, ik kan het niet aan.
Ik zit hier alleen, waarom moet het zo gaan?
Ik mis ons gesprek al, het was nog niet af.
En jij denkt misschien nu “Ik ben er vanaf.”
Ik moet je bekennen, ik vind je echt leuk
en soms lig ik wel eens om jou in een deuk.
Maar kan er ook meer zijn? Een knuffel, een kus?
‘k wil het bijna gaan vragen aan je kleine zus.
“Wil jij het haar vragen? Een boodschap van mij.
Of zij het ziet zitten, ons samen, wij.”
Maar is het te vroeg? Misschien, ja, wellicht.
Hou ik dus maar beter gewoon m’n mond dicht?
De tijd gaat voort, ‘k moet er bijna vandoor
en ‘t geruis van de golven dringt diep in m’n oor.
Ik draai mij om, kijk nog eens naar de zee
van die golvende haren. Toe, kom met me mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten